Ik ging na mijn secundaire studies een schooljaar naar PERU… Schuif je angst opzij en vertrek!

Mijn naam is Maurah en dit jaar word ik 20. Ik heb een ietwat andere studiekeuze gemaakt dan de meeste van mijn medeleerlingen. Ik besloot om na mijn secundaire studies de wereld te leren kennen en eens in een andere te cultuur te gaan leven. Ik schreef me in om een schooljaar in het buitenland te studeren. In het secundair onderwijs heb ik verschillende richtingen gevolgd.
Ik ben gestart met Latijn, dan ben ik overgestapt naar wetenschappen en ben geëindigd met Economie Talen-wiskunde. Veranderen van studierichting deed ik steeds uit interesse, niet omdat iets te moeilijk of te gemakkelijk was. Steeds geraakte ik er goed door. Vanaf het vijfde secundair was mijn droom om toerisme te gaan studeren in Brussel. Om daarna te kunnen reizen, wat ik enorm graag doe. Ik vertelde aan mijn ouders hoe graag ik een jaartje naar Amerika zou willen gaan. Het leven in Amerika boeit me enorm. In het zesde secundair, net na de kerstexamen, werd ik in het weekend vroeg wakker gemaakt door mijn ouders. Ze hadden een verrassing voor mij: ik mocht een jaar naar het buitenland gaan. Zelf was ik helemaal overdonderd. Nooit had ik dit kunnen dromen. Alles moest heel snel gebeuren, omdat het de laatste dag van de inschrijvingen was. Op ons familiefeest, die dag, heb ik alle documenten in orde gebracht en ingezonden. Vermits ik dit alles op een familiefeest in orde bracht, was de hele familie al op de hoogte van mijn tripje naar het buitenland. Mijn grootouders hadden het er een beetje moeilijk mee, ze vonden dat ik nog te jong was, maar mijn ouders waren er om me te steunen.
Twee weken later werden alle studenten die zich hadden ingeschreven uitgenodigd op een voorbereidend kamp. Op het einde van dat kamp moesten we onze keuze opgeven: drie landen (of meer) die je wel zag zitten. De uiteindelijke keuze zou dan door de computer gekozen worden. Het ging namelijk niet over het ’tofste’ land, maar over de ervaring zelf.

Ik koos voor USA, Panama en Peru.
Op mijn laatste honderd dagen kreeg ik de sms waar ik al lang op aan het wachten was. Het was Peru geworden! Ik was echt gelukkig. Ook al had ik op dat moment liever USA als bestemming gekregen. Op 5 september was het zover. Ik vertrok naar een land waar ik weinig van kende, en een taal die ik helemaal niet beheerste: Spaans. Het afscheid was zwaar. Iedereen weende, en ook mijn gezicht zat vol tranen. Na een reis van zestien uur , zette ik mijn eerste voet op het Peruviaanse grondgebied. Ik was meteen gelukkig.
Twee dagen moesten we met zijn allen (alle studenten over de hele wereld die Peru als bestemming hadden gekregen) in de hoofdstad, Lima, verblijven. We kregen tips over wat we beter niet zouden doen in Peru . Snuiten in het openbaar wordt daar bijvoorbeeld niet gedaan. Na deze geweldige dagen werden we elk op de bus gezet naar de stad waar ons gastgezin woonde. Twaalf uur op de bus en daar stond ik in Chiclayo, een stad in het noorden van Peru. Ik werd heel hartelijk ontvangen door mijn nieuwe Peruviaanse familie: knuffels werden uitgedeeld. Ik verstond niets van wat ze zeiden en knikte gewoon met een brede glimlach. De eerste maanden had ik het moeilijk. Ik kon geen vrienden maken. De taal was hier de voornaamste reden.Iedereen in Peru spreekt Spaans en ik sprak in begin nog niet zo goed Spaans . Na een tijdje had ik het minder moeilijk. Ik ging naar school, veranderde twee keer van gezin (door een aantal problemen met de families), reisde veel en was enorm gelukkig in mijn laatste gastgezin. Ik voelde me er thuis. Een mamaatje die er steeds voor mij was, twee zussen, een nichtje en een neefje. Op de lokale universiteit volgde ik toerisme, de richting die ik zou gaan volgen in België. Maar na drie weken was ik dat zo beu.
Het niveau in Peru is veel lager dan hier, en school heb ik na een tijdje stopgezet. De interesse in toerisme was toen al verminderd en ik wilde iets met economie studeren. Je ogen gaan open als je in een andere en cultuur leeft. Ik ben volop beginnen reizen. Van januari tot juni was ik steeds onderweg, reizen in Peru doe je met de bus. De jungle, de kust, de bergen, de woestijn, en zelf Macchu Picchu heb ik gezien. De laatste maand zat ik meer bij mijn familie omdat het einde van mijn uitwisselingsperiode nabij was. Toen wilde ik helemaal niet naar huis. Ik had er de tijd van mijn leven. Natuurlijk miste ik België. Het eten (rijst was ik na 10 maand beu), mijn ouders en zussen, mijn vriendinnen…Maar niets kon tippen aan mijn Peruviaans leventje. 9 juli was een sombere dag, de dag dat ik afscheid moest nemen van mijn familie en vrienden daar. Dit was veel moeilijker dan mijn vertrek uit België. Een hele dag lang, hebben we geweend. Met een rood gezicht stapte ik op de bus richting Lima. Daar nam ik mijn vlucht richting België. Na drie uur vertraging, kwam ik eindelijk aan op Belgische grond. Op de luchthaven was ik de eerste die door de schuifdeur stapte. En daar stonden ze met een spandoek op mij te wachten. Het leek net alsof ik maar twee weken weg was geweest. Alles was nog steeds hetzelfde. Iedereen weende van geluk. Ik had te weinig tijd om al mijn verhalen te vertellen op één avond. De volgende ochtend was alles terug hetzelfde. We ontbeten, en iedereen deed zijn eigen dingetje, ik was blij dat ik terug was. Ik vertelde mijn ouders ook dat het verblijf in Peru heel mijn toekomstplannen veranderd had. Ik had beslist om toegepaste economische wetenschappen (TEW) te gaan studeren. Ik had het moeilijk om me terug aan te passen aan de regels van thuis, en besloot daarom (samen met mijn ouders natuurlijk) om op kot te gaan, om mijn eigen leventje te gaan leiden.
TEW in Leuven werd het en is het nog steeds. Na een jaartje 'niets’ doen, is het wel wat lastig om terug op school stil te zitten en jezelf te verplichten om wat te werken. Maar alles komt uiteraard op zijn pootjes terecht en TEW doe ik nog steeds even graag als in september. Velen vragen me of dat niet te eng was, om zo weg te gaan van thuis. Natuurlijk was het eng, ik heb ook met twijfels gezeten. Maar ik zou het iedereen aanraden, je angst aan de kant zetten en vertrekken! Jezelf leren kennen en een andere cultuur opsnuiven is enorm de moeite waard. En nog tot op de dag van vandaag kan ik nieuwe verhalen vertellen over Peru! Het was het jaar van mijn leven en dit zal me altijd bij blijven.

Ingestuurd door: Maurah
Ingestuurd op: 18-03-2014